انواع بیش فعالی
اختلال بیش فعالی – کم توجهی (ADHD) یک بیماری مزمن است که بر احساسات، رفتارها و توانایی فرد برای یادگیری امور جدید تأثیر می گذارد. این بیماری عمدتاً کودکان را مبتلا می کند، اما می تواند در بزرگسالان نیز رخ دهد.
اثرات ADHD می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برای تشخیص ADHD، علائم باید بر زندگی روزمره شما تأثیر بگذارد. در اینجا آنچه باید در مورد انواع مختلف ADHD و نحوه تشخیص و درمان آن ها بدانید آمده است.
انواع بیش فعالی
ADHD به سه نوع اصلی تقسیم می شود:
- نوع بی توجه
- نوع بیش فعال- تکانشی
- نوع ترکیبی
هر نوع ADHD به یک یا چند ویژگی گره خورده است. ADHD با بی توجهی و رفتار بیش فعال- تکانشی مشخص می شود.
این رفتارها اغلب به روش های زیر بروز می کنند:
- بی توجهی: حواس پرتی، تمرکز ضعیف و مهارت های سازمانی
- بیش فعالی: به نظر می رسد که هرگز سرعت خود را کاهش نمی دهد، صحبت کردن و بی قراری، مشکلات در انجام کار
- تکانشگری: حرکات مداوم و ناتوانی در نشستن به مدت طولانی
همه افراد متفاوت هستند، بنابراین برای دو نفر معمول است که علائم مشابهی را به روش های مختلف تجربه کنند. به عنوان مثال، این رفتارها اغلب در پسران و دختران متفاوت است. ممکن است پسرها بیش فعالتر دیده شوند و دخترها ممکن است بی سر و صدا و عمدتا بی توجه باشند.
علائم انواع بیش فعالی
نوع بی توجه
افرادی که اغلب رفتارهای بی توجه را تجربه می کنند:
- جزئیات را از دست می دهند و به راحتی حواسشان پرت می شود
- زود خسته می شوند.
- در تمرکز روی یک کار مشکل دارند.
- در سازماندهی افکار و یادگیری اطلاعات جدید مشکل دارند
- مداد، کاغذ یا سایر موارد مورد نیاز برای انجام یک کار را گم می کنند.
- به نظر نمی رسد به حرف اطرافیان گوش کنند
- طوری به نظر میرسد که گویی در حال رویاپردازی هستند
- اطلاعات را کندتر و با دقت کمتری نسبت به سایرین پردازش می کنند.
- در پیروی از دستورالعمل ها مشکل دارند
تعداد دختران مبتلا به ADHD نوع بی توجه بیشتر از پسران تشخیص داده می شود.
نوع بیش فعال- تکانشی
افرادی که اغلب تکانشی یا بیش فعال هستند:
- احساس بی قراری
- دائما غر می زنند.
- در یک جا نشستن مشکل دارند
- مدام صحبت می کنند.
- لمس کردن و بازی با اشیاء در زمان نامناسب
- مشکل در در شرکت در فعالیت های آرام
- دائما در حال حرکت هستند
- بی تاب هستند
- برای رسیدن نوبت خود نمی توانند صبر کنند.
- پاسخ‌ها و نظرات نامناسب را بیان می کنند.
کودکان مبتلا به بیش فعالی- تکانشی نوع ADHD می توانند در کلاس درس اختلال ایجاد کنند. آنها می توانند یادگیری را برای خود و سایر دانش آموزان دشوارتر کنند.
پسران بیشتر از دختران به نوع بیش فعال- تکانشی تشخیص داده می شوند.
نوع ترکیبی
اکثر افراد، با یا بدون ADHD، درجاتی از رفتار بی توجه یا تکانشی را تجربه می کنند. اما در افراد مبتلا به ADHD شدیدتر است. این رفتار بیشتر اتفاق می افتد و در نحوه عملکرد فرد در خانه، مدرسه، محل کار و موقعیت های اجتماعی اختلال ایجاد می کند.
اکثر کودکان دارای ADHD نوع ترکیبی هستند. این نوع در پسران بیشتر از دختران است. شایع ترین علامت در کودکان پیش دبستانی بیش فعالی است.
علائم ممکن است در طول زمان تغییر کنند، بنابراین نوع ADHD نیز ممکن است تغییر کند. ADHD می تواند یک چالش مادام العمر باشد. اما دارو و سایر درمان ها می توانند به بهبود کیفیت زندگی کمک کنند.
دلایل انواع بیش فعالی
علت دقیق ADHD ناشناخته است. اگرچه برخی گمان می‌کنند که ADHD در پاسخ به عواملی مانند خوردن قند زیاد، تماشای بیش از حد تلویزیون یا زندگی در یک محیط آشفته ایجاد می‌شود، اما تحقیقات شواهدی برای حمایت از این ادعاها پیدا نکرده است.
در عوض، تصور می شود که ژنتیک در ایجاد ADHD نقش دارد. عوامل دیگری که محققان به دنبال آن هستند عبارتند از:
- آسیب مغزی
- قرار گرفتن در معرض سموم، مانند سرب، چه در دوران بارداری و چه از سنین پایین
- مصرف الکل یا تنباکو در دوران بارداری
- زایمان زودرس یا وزن کم هنگام تولد
- اگرچه موارد زیادی در مورد علل ADHD وجود دارد که هنوز ناشناخته است.
ADHD می تواند هر کسی را تحت تاثیر قرار دهد، اما بر اساس آمارها شیوع آن در پسرها بیشتر از دخترها است.
علائم انواع بیش فعالی معمولاً در سنین کودکی، بین سنین 3 تا 6 سالگی ظاهر می شود و اغلب تا سن ۷ سالگی تشخیص داده می شوند.
تشخیص بیش فعالی
آزمایش ساده ای وجود ندارد که بتواند ADHD را تشخیص دهد. کودکان معمولاً علائم را قبل از 7 سالگی نشان می دهند. اما ADHD علائم مشترکی با سایر اختلالات دارد. پزشک شما ممکن است قبل از تشخیص، ابتدا سعی کند شرایطی مانند افسردگی، اضطراب و برخی مشکلات خواب را رد کند.
یک فرد باید حداقل شش علامت از نه علامت اصلی نوع خاصی از ADHD را نشان دهد. برای تشخیص ADHD ترکیبی، باید حداقل شش علامت بی توجهی و رفتار بیش فعال- تکانشی را نشان دهید. این رفتارها باید حداقل به مدت 6 ماه وجود داشته باشد و زندگی روزمره را مختل کند.
علاوه بر نشان دادن الگوی بی توجهی، بیش فعالی- تکانشگری یا هر دو، DSM-5 بیان می کند که برای تشخیص، علائم فرد باید قبل از 12 سالگی نشان داده شود. آنها همچنین باید در بیش از یک محیط، مانند مدرسه و خانه، حضور داشته باشند.
علائم همچنین باید با زندگی روزمره تداخل داشته باشد. و این علائم را نمی توان با یک اختلال روانی دیگر توضیح داد.
تشخیص اولیه ممکن است یک نوع ADHD را نشان دهد. اما علائم می توانند در طول زمان تغییر کنند. این اطلاعات مهمی برای بزرگسالان است که ممکن است نیاز به ارزیابی مجدد داشته باشند.
درمان انواع بیش فعالی
پس از تشخیص، تعدادی از گزینه های درمانی موجود است. هدف اولیه درمان مدیریت علائم ADHD و ترویج رفتارهای مثبت است.
ممکن است پزشک قبل از شروع هر دارویی رفتار درمانی را توصیه کند. درمان می تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند تا رفتارهای نامناسب را با رفتارهای جدید جایگزین کنند. یا به آنها کمک کنید راه هایی برای ابراز احساسات پیدا کنند.
والدین همچنین می توانند آموزش مدیریت رفتار را دریافت کنند. این می تواند به آنها کمک کند رفتار فرزندشان را مدیریت کنند. همچنین می تواند به آنها کمک کند تا مهارت های جدیدی را برای مقابله با این اختلال بیاموزند.
کودکان زیر 6 سال معمولا با رفتار درمانی و بدون دارو شروع می کنند. کودکان 6 سال به بالا ممکن است از ترکیبی از رفتار درمانی و داروها بیشترین بهره را ببرند.
سایر گزینه‌های درمانی، مانند درمان شناختی رفتاری، خانواده یا زناشویی، ملاقات با مربی و مربی ADHD، یا امتحان مداخلات مدیریت کلاس درس نیز ممکن است برای بزرگسالان یا کودکان مبتلا به ADHD مفید باشد.
گروه‌های حمایتی همچنین می‌توانند شفای عاطفی را هم برای افراد مبتلا به ADHD و هم برای عزیزانشان فراهم کنند.
دارو
داروهایی برای کمک به کاهش بیش فعالی و تکانشگری و بهبود توانایی تمرکز، کار و یادگیری و همچنین هماهنگی فیزیکی در دسترس هستند.
دو نوع داروی ADHD وجود دارد: محرک و غیر محرک.
محرک ها رایج ترین داروهای ADHD هستند که تجویز می شوند. آنها با افزایش تولید مواد شیمیایی در مغز که به تفکر و توجه کمک می کنند، سریع عمل می کنند. بین 70 تا 80 درصد از کودکان در هنگام مصرف این داروها علائم کمتری دارند.
اگرچه محرک ها دارای عوارض جانبی هستند، مانند:
- اضطراب یا تحریک پذیری
- کاهش اشتها
- سردرد
- افزایش فشار خون
- مسائل خواب
- دل درد
- تیک ها
برخی از داروهای غیر محرک نیز برای درمان ADHD در دسترس هستند. اینها همچنین می توانند برای کمک به بهبود تمرکز، توجه و تکانشگری استفاده شوند. اما آنها به سرعت محرک ها عمل نمی کنند.
داروهای غیرمحرک گزینه خوبی برای کسانی است که بهبودی نمی بینند یا عوارض جانبی منفی با محرک ها را تجربه می کنند.
بزرگسالان مبتلا به ADHD اغلب از درمان های مشابه کودکان بزرگتر بهره مند می شوند.
همکاری نزدیک با پزشک برای تعیین بهترین درمان یا ترکیبی از درمان ها و دوز مناسب برای کمک به ADHD بسیار مهم است.
کاردرمانی برای کودکان بیش فعال
کاردرمانی یکی از موثرترین روش ها در درمان و کنترل علائم در کودکان مبتلا به این اختلال شایع است که توسط متخصصان ما در بهترین مرکز کاردرمانی کودکان بصورت کاردرمانی آنلاین ، کاردرمانی در منزل و کاردرمانی در کلینیک تهران ارائه می شود.
کاردرمانگر از تکنیک ها و متدهای مختلف کاردرمانی از جمله رفتار درمانی ، بازی درمانی و روان درمانی برای کمک به بهبود این اختلال بهره می برد.ب
رای کنترل رفتار های نامطلوب و تقویت رفتار های مطلوب در کودک بیش فعال که مدام اقدام به لجبازی با والدین خود می کند، می‌توان از سه راهکار نادیده گرفتن ، پاداش و محرومیت استفاده کرد.
در جلسات کاردرمانی کودکان بیش فعال در تهران مهارت های لازم برای کودکان بیش فعال توسط متخصص کاردرمانی کودکان ارائه می شود.
مقالات مرتبط :