اختلالات رفتاری در کودکان
طبیعی است که کودکان در حین رشد، مراحل سرکشی را پشت سر بگذارند. بخشی از به دست آوردن تسلط و ابراز استقلال آنها شامل به چالش کشیدن قوانین و مرزها است.
از سوی دیگر، اختلالات رفتاری چیزی بیش از کج خلقی گاه به گاه یا رفتار نافرمانی است. یک کودک مبتلا به یک اختلال رفتاری قابل تشخیص، مشکلات رفتاری را تجربه می‌کند که به حدی شدید است که در عملکرد مدرسه یا روابط با دوستان و خانواده اختلال ایجاد کند.
اختلالات رفتاری می تواند در طول زمان بدون درمان بدتر شود، بنابراین مهم است که در صورت مشکوک به اختلال رفتاری، کودک را توسط یک متخصص بهداشت روان واجد شرایط ارزیابی کنید.
اختلال رفتاری چیست؟
وقتی رفتارهای مخرب کودک شش ماه یا بیشتر طول بکشد و بر مدرسه، خانه و زندگی اجتماعی او تأثیر بگذارد، ممکن است بخواهید به دنبال تشخیص باشید.
علائمی که ممکن است نشان دهنده اختلال رفتاری باشد عبارتند از:
- بی توجهی
- بیش فعالی
- تکانشگری
- سرپیچی
- استفاده مواد مخدر
- بزهکاری
تشخیص شامل ارزیابی برای ارزیابی علائم، سابقه پزشکی و سابقه کودک شما است
درمانگر اطلاعاتی را هم از شما و هم از فرزندتان جمع آوری می کند. آنها همچنین ممکن است از شما بخواهند که با معلمان و سایر مراقبان فرزندتان صحبت کنند تا کامل ترین تصویر را از نحوه رفتار کودک شما در موقعیت های مختلف دریافت کنند.
فقط یک متخصص واجد شرایط – مانند روانپزشک، روانشناس، کاردرمانگر یا متخصص اطفال می تواند اختلال رفتاری را تشخیص دهد.
شایع ترین اختلالات رفتاری در کودکان
اختلال کمبود توجه بیش فعالی
اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یکی از شایع ترین اختلالات رفتاری است. اگرچه ADHD اغلب به عنوان یک اختلال دوران کودکی در نظر گرفته می شود، اما این چیزی نیست که فرد از آن بیشتر رشد کند.
ADHD یک اختلال عصبی رشدی است که 11 درصد از بچه های مدرسه ای را تحت تاثیر قرار می دهد. برای 75 درصد از افراد مبتلا به ADHD، علائم تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. 5 علائم می‌توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند.
انواع ADHD
- عمدتا بیش فعال – تکانشی
- عمدتاً بی توجه است
- ترکیبی بیش فعال- تکانشی و بی توجه
علائم بیش فعالی
علائم ADHD که یکی از شایع ترین اختلالات رفتاری در کودکان بسته به خفیف یا شدید بودن ADHD کودک و نوع ADHD کودک شما متفاوت است. علائم ممکن است در سنین مختلف متفاوت ظاهر شوند. به عنوان مثال، یک کودک خردسال ممکن است در پیروی از دستورالعمل ها و بی قراری مشکل داشته باشد، در حالی که یک نوجوان ممکن است با تعیین اولویت ها و منحرف شدن مشکل بیشتری داشته باشد.
علائم ADHD بی توجه:
- اشتباهات بی دقتی می کند
- مشکل در تمرکز
- مشکل در پیروی از دستورالعمل ها
- بی سازمانی
- از کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی دارند اجتناب می کند
- اغلب چیزهایی را از دست می دهد
- به راحتی حواسش پرت می شود
- فراموشکار
علائم ADHD تکانشی ـ بیش فعال:
- بی وقفه حرف زدن
- ناتوانی در نشستن
- مشکل در شرکت در فعالیت های آرام
- بی حوصلگی
- تار کردن پاسخ ها یا گفتن نظرات نامناسب
- انجام کارها بدون در نظر گرفتن عواقب
تشخیص و درمان بیش فعالی
تشخیص ADHD بسیار مهم است. بدون حمایت و درمان مناسب، کودکان می توانند از نظر تحصیلی، اجتماعی و عاطفی دچار مشکل شوند. برای تشخیص ADHD، یک پزشک یک ارزیابی جامع از جمله یک تاریخچه پزشکی کامل و یک تاریخچه از رفتار فرزند شما انجام می دهد. دیدگاه های والدین، معلمان و فرزند شما ضروری است.
متخصصان و درمانگران کودک و نوجوان در حوزه روان می‌تواند تشخیصی را برای کودکان بیش فعال ارائه دهد، در طول ارزیابی، آنها به دنبال این هستند که آیا علائم کودک شما عمدتاً بی توجه، تکانشی، بیش فعال یا ترکیبی هستند یا خیر. این اطلاعات یک برنامه درمانی را راهنمایی می کند
درمان ADHD اغلب چندوجهی است و ممکن است شامل ترکیبی از داروها، رفتار درمانی، آموزش والدین، و اصلاحات و حمایت های تحصیلی باشد
اختلال نافرمانی مقابله ای
اختلال نافرمانی مقابله ای نیز از اختلالات رفتاری در کودکان اسن. این اختلال (ODD) با سرپیچی و نافرمانی مداوم نسبت به شخصیت های قدرت مشخص می شود. رفتار مخالف یک مرحله رشد طبیعی در سنین کودکی و نوجوانی است. اما زمانی که این رفتار در مقایسه با سایر همسن و سال‌ها خصمانه، مکرر و افراطی می‌شود، ممکن است نشان دهنده ODD باشد.
علائم
علائم اختلال نافرمانی مقابله ای اغلب در خانه و مدرسه به شدت ظاهر می شود. بین 1٪ تا 16٪ از کودکان و نوجوانان در سن مدرسه دارای ODD هستند.
علائم ODD عبارتند از:
- کج خلقی های مکرر
- مشاجره مکرر با بزرگسالان
- آزار دادن عمدی دیگران
- اغلب سؤال می کنند و از پیروی از قوانین خودداری می کنند
- سرزنش دیگران به خاطر اشتباهات
- به راحتی عصبانی می شوند
- رفتار انتقام جویانه
تشخیص و درمان
ODD اغلب با سایر اختلالات رفتاری همراه است. بدون مداخله، ODD ممکن است به اختلال سلوک تبدیل شود، بنابراین تشخیص و درمان به موقع مهم است. برای تشخیص ODD یک پزشک یک ارزیابی جامع را تکمیل می کند، که در طی آن به دنبال اختلالات همزیستی نیز می گردد.
والدین و مراقبان نقش اساسی در درمان دارند. یادگیری نحوه تربیت فرزند مبتلا به ODD نیازمند آموزش است. علاوه بر این، خانواده و درمان فردی اغلب اجزای درمان هستند. همچنین ممکن است از داروها برای کنترل علائم استفاده شود.
اختلال سلوک
اختلال سلوک نیز از اختلالات رفتاری در کودکان است و شامل الگوی مکرر نقض حقوق دیگران یا نقض مداوم قوانین اجتماعی متناسب با سن است. کودکان مبتلا به اختلال سلوک اغلب به عنوان “بد” یا بزهکار در نظر گرفته می شوند، اما در واقع، آنها با یک بیماری روانی زندگی می کنند.
برخی چیزها ممکن است کودک را در معرض افزایش خطر ابتلا به اختلال سلوک قرار دهد. کودک آزاری یا بی توجهی، شکست مدرسه، و تجربیات آسیب زای زندگی، همه عواملی هستند که ممکن است در ایجاد اختلال سلوک نقش داشته باشند.
علائم اختلال سلوک
اختلال سلوک به عنوان بی توجهی به قوانین و رفتار به شیوه های غیرقابل قبول اجتماعی ظاهر می شود. کودکان مبتلا به اختلال سلوک اغلب نسبت به دیگران احساس همدلی و احترام ندارند.
علائم اختلال سلوک عبارتند از:
- پرخاشگری فیزیکی نسبت به افراد یا حیوانات
- تخریب اموال و خرابکاری
- فریبکاری و دروغگویی
- دزدی
- نقض جدی قوانین (مانند فرار، ترک مدرسه، نقض مقررات منع رفت و آمد)
کودکان مبتلا به اختلال سلوک اغلب از مدرسه محروم می شوند. آنها ممکن است نیاز به مداخله پلیس داشته باشند و گاهی اوقات از مواد مخدر یا الکل سوء استفاده می کنند.
تشخیص و درمان
نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک ممکن است به مداخلات فشرده نیاز داشته باشند، مانند حمایت در خانه یا حتی قرار دادن در منزل. کودک مبتلا به اختلال سلوک به بزرگسالان بی اعتماد است که درمان را پیچیده می کند.
رفتار درمانی، روان درمانی، حمایت های تحصیلی و دارو درمانی همه ابزارهایی هستند که برای درمان اختلال سلوک استفاده می شوند. مداخله و درمان اولیه بهترین نتایج را به همراه دارد.
علل اختلالات رفتاری در کودکان
علت دقیق اختلالات رفتاری ناشناخته است، اما تئوری هایی در مورد چگونگی ایجاد آنها وجود دارد. این امکان وجود دارد که عوامل یادگیری، رشد، محیطی و ژنتیکی نقش داشته باشند.
کودکانی که سابقه خانوادگی اختلالات مصرف مواد، اختلالات شخصیتی و اختلالات خلقی دارند، در معرض افزایش خطر ابتلا به اختلالات رفتاری هستند.
درمان اختلالات رفتاری در کودکان
هر چه زودتر بتوانید درمان اختلال رفتاری را شروع کنید، بهتر است. اگر علائمی از اختلالات رفتاری در کودک خود مشاهده کردید، مناسب است که فوراً به دنبال ارزیابی باشید.
درمان ها بسته به تشخیص کودک شما و شدت اختلال متفاوت است. با پزشک یا درمانگر کودک خود کار کنید تا برنامه ای را تهیه کنید که همه بتوانند به آن پایبند باشند.
روان درمانی
روان درمانی اغلب جزء ضروری برای درمان اختلالات رفتاری است. روان درمانی فضایی را برای پردازش افکار و احساسات ارائه می دهد. همچنین می‌تواند مهارت‌های اجتماعی، مهارت‌های رفتاری و راه‌هایی برای مدیریت مناسب خشم را آموزش دهد.
درمان شناختی رفتاری
این روش درمانی می تواند به ویژه برای کمک به فرد مفید باشد که چگونه رفتار خود را اصلاح کند.
خانواده درمانی
این درمان می تواند فضایی را برای حل تعارضات بین فردی و همچنین یادگیری راه های جدید برقراری ارتباط به شیوه ای سالم فراهم کند.
دارو
دارو یک ابزار درمانی مفید برای بسیاری از اختلالات رفتاری است. دارو درمانی اغلب با روان درمانی همراه است.
آموزش والدین
آموزش والدین کلید موفقیت درمان است. هنگامی که کودکی دارای اختلال رفتاری است، یادگیری نحوه برقراری ارتباط موثر، اجتناب از محرک ها و مدیریت طغیان های کودک می تواند به حفظ یک محیط آرام و پایدار کمک کند.
اگر مشکوک هستید که فرزندتان ممکن است اختلال رفتاری داشته باشد، ممکن است احساس مسئولیت کنید. این احساسات قابل درک است. علائم اختلالات رفتاری می تواند کل خانواده را تحت تاثیر قرار دهد. اگر فرزند شما اختلال رفتاری دارد، به یاد داشته باشید که این تقصیر شما نیست.
درمان می تواند علائم کودک شما را تسکین دهد. هر چه زودتر کودک شما تشخیص و برنامه درمانی دریافت کند، کودک شما سریعتر می تواند تسکین پیدا کند و دوباره احساس موفقیت کند. شما می توانید با متعهد شدن به آموزش والدین، خانواده درمانی و کمک به او برای رسیدن به قرار ملاقات، به فرزند خود نشان دهید که برای حمایت از او حضور دارید.
مقالات مرتبط :